Kochane Dzieci , drodzy Rodzice!

W związku z zaistniałą sytuacją, kiedy nie możemy bawić się i pracować z Państwa dziećmi, chcemy zaproponować Waszym dzieciom zabawy i działania, które umilą im czas spędzony w domu. Mamy nadzieję, że w ten sposób stworzymy dzieciom choć namiastkę przedszkola.  Zachęcamy do przesyłania za pomocą WhatsApp zdjęć dzieci podczas wykonywania różnych czynności i zadań w domu. Takie wspólne działania na pewno pozwolą nam milej przetrwać ten trudny czas. Po otrzymaniu od Państwa zdjęć będziemy je publikować na stronie internetowej przedszkola w naszej zakładce Słoneczka.

16.04.2021 (piątek)

Malujemy muzykę

 

• wprowadzenie nazw dźwiękow gamy C-dur do czytania;
• rozwijanie ciekawości poznawczej ;
•  kształtowanie wrażliwości na elementy muzyki – tempo, charakter, barwę.

 

Na dobry początek 

Kapela              zebral-cudna-jas-kapele.mp3

sł. i muz. tradycyjne

1. Zebrał cudną Jaś kapelę,                   Podczas zwrotek dzieci rytmicznie klaszczą prawą

Jakich w świecie jest niewiele.            dłonią raz w swoją lewą dłoń i raz w lewą dłoń sąsiada

Są tam skrzypce, są tam basy,             (na każde słowo przypada jedno klaśnięcie).

Coż to będą za hałasy!

Ref.: Dylu, dylu na badylu,                       Naśladują grę na skrzypcach.

Firli, firli,                                                   Naśladują grę na flecie, przebierając palcami.

plum, plum.                                               Rozstawionymi palcami uderzają w podłogę.

Fiku-miku na patyku,                                Robią młynki palcami wskazującymi.

Tralalala,                                                   Stykają kolejne palce obu dłoni.

bum, bum, bum!                                        Klaszczą.

2. Na skrzypeczkach Jaś wygrywa,

Nowych gości wciąż przybywa.

Na skrzypeczkach i na basach

Przygrywają jak na wczasach.

Ref.: Dylu, dylu…

Wiosenny krajobraz z brzozami  – zabawa muzyczno-plastyczna.

 Dziecko ma na stoliku kartkę, farby plakatowe- mocno rozwodnione, i pędzle.

Rodzic włącza muzykę i informuję : Zamień  swój  pędzl w tancerza,

który przy tej muzyce będze tańczyć, a przy okazji malować linie, wzory i inne esy-floresy.

Do każdego koloru jest jeden pędzel – wybierz dla siebie pierwszy kolor. Podczas trwania

muzyki nie dobieramy farby – tancerz nie może przerywać tańca.

Rodzic  puszcza utwor muzykin „Taniec Eleny” M. Lorenca, Taniec_Eleny_z_filmu_Bandyta.mp3    a dziecko maluje.

 Gdy praca schnie wydziera z białego papieru paski o szerokości 2–3 cm rożnej długości

i komponuje z nich pień brzozy – czarną kredką rysuje krotkie kreski. Kompozycję nakleja

na kolorową kartkę. Na koniec pęczkiem patyczkow do uszu maczanym w jasnozielonej gęstej

farbie plakatowej stempluje delikatnie liście.

 Kolorowe płytki  – zabawa dydaktyczna z mierzeniem. Do tej zabawy potrzebne są:8 pasków w kolorach płytek dzwonków diatonicznych, o rożnej długości (kolor i długość paska odpowiada kolorowi i długości płytki na dzwonkach) oraz 8 pasków z białego papieru długością odpowiadającą kolorowym paskom, kartoniki z cyframi od 1 do 8. Zadaniem dziecka jest uporządkowanie pasków od najkrótszego do najdłuższego. Obok leżą w rozsypce białe paski(1 komplet). Ze sznurka ułożona jest linia, a pod nią z lewej strony leży kartonik z cyfrą 1.Dziecko bierze białe paski i koloruje je na właściwy kolor. Następnie układa pokolorowane pasy od najkrótszego do najdłuższego, przy czym miejsce najkrótszego jest nad cyfrą 1. Po ułożeniu wszystkich pasków nad linią dziecko  podpisuje kolejność liczbami.Rodzic zadaje pytania dotyczące kolejności: -Który z kolei jest kolor...? -Jaki kolor ma czwarta płytka? -Jaki kolor ma siódma płytka? itp.

 

Układamy gamy –zabawa słuchowo-wzrokowa. W tej zabawiewykorzystujemyułożone płytki z poprzedniej zabawy.Dziecipodpisują kolejne płytki sylabami zgodnie z tym, jak rodzic wymienia kolejne nazwy dźwięków: do, re, mi, fa, sol, la, si, do.

 

Na koniec zapraszam do matematycznej zabawy-  Praca z L62 – ćwiczenia w porównywaniu długości, wskazywanie prostokątów o tej samej
długości, kolorowanie:

 

 

Miłej zabawy!

Mam nadzieję, że to jest już ostatnie - takie spotkanie! Do zobaczenia w przedszkolu !!!

Grażyna Psonak Katarzyna Wiśniewska

 

 

15.04.2021 (czwartek)

14.04.2021 (środa)

Na wystawie

• badanie kształtów, przedmiotów w oparciu o oś symetrii i odbicie lustrzane;
• rozwijanie myślenia operacyjnego podczas obracania i składania figur geometrycznych oraz manipulowania nimi;
• dostrzeganie różnorodności i piękna w wiosennej przyrodzie ze szczególnym uwzględnieniem kwiatów;
• uświadamianie konieczności spokojnego i właściwego zachowania się w miejscach publicznych w zależności od ich roli;    

Nasze dzieła – zabawy matematyczne.

„Kleksy” – Dziecko składa na pół kartkę papieru i za pomocą np pipetki upuszcza na jedną z połówek kilka kropel kolorowej farby. Następnie zagina kartkę ponownie i mocno prasuje dłonią. Po chwili rozkłada i ogląda efekty, opowiada o tym, co powstało, co kleks przypomina, nadaje swojej pracy tytuł. Dorosły  zadaje pytanie: Co zaobserwowało?
Dziecko ma dojść do tego, że prawa strona wygląda tak samo jak lewa.

W drodze na wystawę – zabawa ruchowa naśladowcza. Dzieci ruchem ilustrują opowiadanie
 Pewnego dnia dzieci z przedszkola wybrały się na wystawę rzeźb. Założyły buty (naśladują zakładanie butów), kurtki (naśladują zakładanie i zapinanie kurtek) i czapki (naśladują nakładanie czapki). Pomaszerowały na przystanek autobusowy (maszerują w rytmie podanym przez Dorosłego). Zaczekały na autobus (stoją kilka sekund), a gdy podjechał, wsiadły do niego (trzy kroki z wysokim unoszeniem kolan). Autobus ruszył (szybki trucht), ale co jakiś czas zatrzymywał się na różnych przystankach (zatrzymują się na przerwę w rytmie). Gdy dojechały na miejsce, wysiadły z autobusu (trzy kroki z wysokim unoszeniem kolan) i weszły do muzeum (pięć kroków do przodu). Tam zdjęły czapki i kurtki i powiesiły na wieszakach (naśladują zdejmowanie i wieszanie). Spacerowały pośród eksponatów (kroki w bardzo wolnym tempie), z uwagą im się przyglądały (mocne skręty głowy w prawo i lewo) i podziwiały (ruchy głową w kierunku ramienia w jedną i drugą stronę). Gdy już wszystko zobaczyły, założyły kurtki i czapki (naśladują ubieranie się), poszły na przystanek (marsz), wsiadły do autobusu (3 kroki z wysokim unoszeniem kolan) i szybko pojechały w drogę powrotną (bieg w szybkim tempie). Wysiadły (trzy kroki z wysokim unoszeniem kolan) i pomaszerowały do przedszkola (marsz). Gdy zdjęły ubranie i buty (naśladują czynności), zmęczone położyły się na dywanie (leżenie na plecach i 4 głębokie wdechy i wydechy

Wiosenna wystawa – rozmowa na temat właściwego zachowania w obiektach użyteczności publicznej na podstawie opowiadania.

Wiosenna wystawa Beata Gawrońska
Ignacy mieszkał w bloku z rodzicami i starszą siostrą Marcelą. Właśnie zaczynała się wiosna. Chłopiec bardzo lubił, gdy robiło się coraz cieplej, trawa zaczynała zielenieć, a drzewa nie były już szarobrązowe, bo na gałęziach pojawiała się zieleń – znak, że za chwilę z pąków rozwiną się
liście. Chłopiec nie mógł się już doczekać, kiedy w skrzynce na balkonie zobaczy pierwsze wiosenne kwiaty. Cebulki posadzili z mamą jesienią, a on – choć dobrze wiedział, że zimą nic tam nie wyrośnie – i tak od czasu do czasu sprawdzał, czy może pojawił się choć malutki kiełek.Pewnego dnia Marcela wpadła jak bomba do domu.
– Jutro w hali obok naszego bloku będzie można oglądać wiosenną wystawę – zawołała od progu. – Czy będę mogła się tam wybrać? – Spojrzała na mamę.
– Oczywiście – odpowiedziała mama. – Pójdziemy wszyscy. Ignacy aż klasnął z radości, tak spodobał mu się pomysł tej wycieczki. Chłopiec był już kilka razy na wystawach. Wiedział, że ogląda się na nich różne rzeczy nazywane eksponatami, które są poustawiane tak, by każdy je dobrze widział, i mają etykietki z nazwami. Widział obrazy, rzeźby, a nawet dziwaczne meble, którymi zachwycała się mama, choć krzesło wcale nie przypominało krzesła, tylko jakby korzeń drzewa. Następnego dnia wstał wcześnie rano, wyszykował się i nawet przygotował dla wszystkich kanapki, byleby tylko jak najszybciej wyruszyć.
– No, szybciej, szybciej – pospieszał Marcelę, która w skupieniu chrupała paprykę.
Gdy w końcu wyszli z domu i dotarli do hali, zrobiło się pięknie, kolorowo i wiosennie.
Na olbrzymich stołach i na podłodze nie wiadomo skąd pojawiła się trawa, a obok stały tulipany w tysiącach kolorów, hiacynty, żonkile, narcyzy i inne kwiaty, których Ignaś nie znał. W powietrzu unosił się cudny zapach. Nagle Ignacy zobaczył dwoje dzieci, które wbiegły na trawę i zerwały kilka tulipanów. Na szczęście jakiś pan, chyba ich tata, szybko je do siebie przywołał.
Przykucnął i patrząc im prosto w oczy, zdecydowanym głosem coś tłumaczył. Ignacy domyślił się, o czym mówił – przecież na wystawie nie wolno dotykać eksponatów, a już na pewno nie można ich niszczyć. Służą do oglądania i podziwiania przez wszystkich.
– Zobacz – pokazał Marceli – obok wejścia jest stoisko, na którym można kupić takie same kwiaty i zabrać do domu. Nie wiem, po co te dzieci je zrywały…
Marcela chciała coś odpowiedzieć, ale jej uwagę odwróciły najpiękniejsze narcyzy, jakie w życiu widziała. Pobiegła szybko w tamtym kierunku, a Ignacy za nią. Mama, Marcela i Ignacy bardzo długo chodzili jeszcze po terenie wystawy i podziwiali wystawione kompozycje. Na szczęście już nikt nie próbował dotykać czy zrywać kwiatów.
– Bardzo dobrze się dziś zachowywaliście – pochwaliła mama. – W nagrodę możecie sobie wybrać po jednej doniczce z kwiatkiem na stoisku handlowym.
Ignaś wybrał piękne żółte tulipany, które kojarzyły mu się z ciepłym wiosennym słońcem. Marcela wprost nie posiadała się z radości, że może zabrać do domu narcyzy, które tak ją zachwyciły.
Gdy rodzina opuściła wystawę, Ignacy zauważył, że dwoje dzieci, który wcześniej zrywały tulipany, także niesie po doniczce z kwiatami. I – co najważniejsze – obchodzi się z nimi bardzo ostrożnie i z szacunkiem. „Chyba rozmowa z tatą pomogła” – pomyślał.
Po powrocie do domu Ignaś postawił doniczkę z tulipanami na parapecie i pielęgnował je codziennie. A po kilku dniach pojawiły się też hiacynty w skrzynkach na balkonie. Teraz było już pewne, że nadeszła wiosna.
 

Po wysłuchaniu opowiadania dziecko odpowiada na pytania.: Dokąd poszedł Ignaś z mamą i siostrą? Jakie eksponaty oglądał? Co wydarzyło się na wystawie? Co to jest wystawa? Jeśli to możliwe, dziecko wpisują do internetowej przeglądarki grafiki hasło wystawa i podczas oglądania
zdjęć stara się doprecyzować znaczenie pojęcia (wystawa malarska, rzeźby, kwiatów, mebli, zwierząt itp.). Czy w naszym przedszkolu organizowane  są wystawy, a jeśli tak, to gdzie? Jak należy się zachowywać na wystawie lub w innym miejscu publicznym, czyli takim, do którego przychodzi wiele osób, np. w kinie, teatrze, muzeum? Dorosły pokazuje zdania, np. Eksponaty
podziwiamy, ale ich nie dotykamy. Dobry przykład dajemy – eksponaty szanujemy!
Dziecko próbuje wspólnie z dorosłym je odczytać. Następnie recytuje jedno z tych zdań, rytmizując je w dowolny sposób (pomaga sobie klaskaniem, tupaniem, pstrykaniem na palcach itp.).

Praca z KP4.6 – ćwiczenia percepcji wzrokowej, odbicie lustrzane, ćwiczenia grafomotoryczne

„Wiosenne kwiaty” – ćwiczenia w czytaniu.

wiosenne_kwiaty.doc

Odwzorowywanie kształtów z wykorzystaniem osi symetrii.

13.04.2021 (wtorek)

Artyści to my

• wprowadzenie liter f, F; rozwijanie słownika czynnego dzieci;
• rozwijanie koordynacji ruchowo-słuchowo-wzrokowej;
• uwrażliwianie na walory estetyczne dzieł malarskich.  

 

"W pracowni malarza"
Pracownia artysty, zwana też atelier (w języku francuskim atelier oznacza pracownię, warsztat), to miejsce szczególne, w którym artysta tworzy dzieła. Dlatego panuje tam klimat sprzyjający procesowi tworzenia, a samo pomieszczenie jest przystosowane do profesjonalnego wykonywania uprawianej przez artystę dyscypliny.

Popatrz na zdjęcie poniżej i opowiedz co na nim widzisz. Jakie narzędzia wykorzystuje malarz w swojej pracy?

 

 

 

Obejrzyjcie film edukacyjny
Budzik i Ruda zapraszają do malowania obrazów. Ta dziedzina sztuki staje się niezwykłą pasją pani Ewy, która malując zapomniała nawet o swoich podopiecznych. Gościem na tarasie jest Artur Gołębiowski malarz, ilustrator książek. Opowiada kotom jak powstają obrazy. W gościnę przychodzą również dzieci z zespołu Fasolki, które malują portrety Budzika i Rudej. Do malowania obrazów przygotowują się również potwory - Szefuńcio i Bezkajku. Budzik połknął artystycznego bakcyla i wyrusza do galerii sztuki.

Dowiecie się jak maluje się obrazy, co trzeba zrobić żeby przygotować płótno do malowania, co jest potrzebne do stworzenia dzieła malarskiego. Czy można łączyć różnorodne materiały?
Lubicie malować farbami?

 

                                        

12.04.2021(poniedziałek)

Szanujemy ludzi, rzeczy i przyrodę

• wprowadzenie pojęcia szacunek odnoszącego się do osób, przedmiotów, zwierząt, miejsc uznawanych za ważne;
• kształtowanie postawy poszanowania przez rozwijanie umiejętności okazywania szacunku osobom, przedmiotom, zwierzętom w najbliższym otoczeniu;
• uświadamianie znaczenia właściwego zachowania się w rożnych codziennych sytuacjach.

 

Dzisiaj zachęcamy Rodziców do rozmowy z dziećmi nt. szacunku.

Do przybliżenia tego pojęcia dzieciom można wykorzystać zamieszczone poniżej opowiadanie a także film na YouTube.  Następnie dzieci mogą w sposób plastyczny przestawić sytuacje, w których wyrażamy swój szacunek względem osób, rzeczy a także przyrody. Przykłady znajdą dzieci w KP nr 4 s. 2-3.

 

1.„Kornelia i Stefan” – rozmowa o szacunku na podstawie opowiadania Joanny M. Chmielewskiej

Kornelia z rodzicami przyjechała na weekend do Karpacza. Wczoraj chodzili po górach, a dziś…

– Mamo, gdzie dzisiaj pójdziemy? – spytała Kornelka, wyskakując z łóżka.

– Do muzeum, a potem nad wodospad – odpowiedziała mama. – Ubieraj się szybko, jedz śniadanie i wychodzimy.

Dziewczynka bardzo chciała zobaczyć wodospad, lecz do muzeum wcale jej nie ciągnęło.

Była już kiedyś w muzeum z wujkiem. Widziała tam zbroje rycerskie, miecze, armaty, mundury

chyba sprzed stu lat, mapy i tablice z jakimiś napisami. Wujek wszystko czytał i strasznie długo

oglądał każdy eksponat, a Kornelka nie mogła doczekać się, kiedy wreszcie stamtąd wyjdą.

– Musimy iść do tego muzeum? – spytała, sięgając po kanapkę.

– Nie musimy, ale chcemy. – Mama wrzuciła butelkę wody do plecaka.

– Kto chce, ten chce – mruknęła Kornelia. – Ty też wolałbyś od razu iść nad wodospad,

prawda? – zwróciła się do ulubionego misia.

Ale Stefan jak zwykle nic nie odpowiedział. Grzecznie siedział w kieszeni sukienki, skąd wystawał

mu tylko brązowy łepek.

– Jak w muzeum będzie nudno, to zaczniemy marudzić – szepnęła do niego dziewczynka,

kiedy wychodzili z pensjonatu.

***

Rodzice Kornelii zatrzymali się przed niewysokim długim budynkiem.

– Jesteśmy na miejscu. Córeczko, chcesz przeczytać, jakie to muzeum? – Tata wskazał napis

nad wejściem.

Kornelka niechętnie pokręciła głową. Napis był długi, a ona dopiero uczyła się czytać.

Nie obchodziło jej, co to za muzeum, więc po co miała się męczyć?

– Jestem pewien, że ci się tutaj spodoba. – Tata otworzył oszklone drzwi.

Kornelia odmruknęła coś niewyraźnie i nie rozglądając się, weszła do środka. Wyjęła Stefana

z kieszeni, poprawiła mu kubraczek i kokardkę na szyi.

Tata kupił bilety, pani otworzyła im drzwi do sali i podała mamie informator.

– Mamo, tu są lalki w strojach ludowych! – zdziwiła się Kornelia, podchodząc do pierwszej gabloty.

– Pani w przedszkolu pokazywała nam takie na obrazkach. Ojej, zobacz, jaki malutki dzbanek

i filiżanki! A jaką kolorową malowaną szafę mają te lalki! I tu też są lalki! – Dziewczynka biegała

od jednej witryny do drugiej. – I tutaj! A tam figurki g orali i owieczek – m  owiła podekscytowana.

– O, ile samochodzików! Ja chciałabym ten niebieski z odkrytym dachem. Jakby się go dało

powiększyć, to dopiero by było! – Kornelia zatrzymała się przed gablotą pełną zabytkowych

modeli aut. Wszystkie były takie śliczne, błyszczące i zupełnie inne od samochodów, które

widywała na ulicach.

– Gdy babcia Ania była mała, to jeździły takie auta? – zapytała.

– Nie. One są jeszcze starsze. Z czasów twojej praprababci – odpowiedział tata.

– To strasznie dawno. – Kornelia nie umiała sobie nawet wyobrazić, kiedy to mogło być.

– Mamo, patrz, lalki babcie. – Dziewczynka wskazała figurki w długich sukniach siedzące

przy stole. – A jakie mają miny. Jakby im się nic nie podobało.

– To posępne kobiety z Holandii. – Mama zajrzała do informatora.

– Hmm… a gdzie ja widziałem przed chwilą podobną minę? Zdaje się, że u jakiejś dziewczynki,

która nie chciała iść do muzeum – zaśmiał się tata.

– Nie wiedziałam, że to będzie takie muzeum. – Kornelia rozejrzała się wokoło. – Tu chyba

są same zabawki – dodała ze zdziwieniem.

– Bo to jest muzeum zabawek – wyjaśnił tata.

– Takie specjalne muzeum dla dzieci?

– Nie tylko dla dzieci. – Mama spojrzała na starszą panią i pana, którzy właśnie weszli do sali.

– Dorośli mogą tu powspominać dzieciństwo, ale także dowiedzieć się wielu rzeczy.

– Na przykład czego?

– Jakimi zabawkami bawiły się i bawią dzieci w rożnych stronach świata, z jakich materiałów

robiono kiedyś zabawki. A jak się ogląda domki dla lalek, widać, jak ludzie mieszkali, jakie mieli

meble i przedmioty w domach…

– Mamo, patrz, jaka malutka łazienka – przerwała Kornelia. – I wanna na złotych nóżkach!

I taki stary piec do podgrzewania wody i złoty prysznic! Babcia Ania mówiła, że jak była mała,

też miała taki piec w łazience.

– O właśnie, teraz już wiesz, jak wyglądały dawniej łazienki – powiedziała mama.

– I pokoje, i kuchnie. – Kornelka nie mogła się napatrzeć na domki dla lalek. Rodzice obejrzeli

już wszystko, a ona ciągle odkrywała coś nowego; a to miniaturową maszynkę do mielenia

w kuchni, a to fortepian w saloniku, a to wyjątkowo śliczną lalkę.

W witrynach przy wyjściu mieszkały misie. Małe, duże, białe, brązowe, beżowe, szare, żółte,

misie chłopcy i misie dziewczynki, misie z bajek i z filmów, na ławeczce siedziała misia panna

młoda z welonem na głowie i pan młody w ciemnej kamizelce, a za nimi w wiklinowym fotelu

pani misiowa.

A co robił Stefan? Przykleił nos do szyby i wcale nie chciał się ruszyć. Może rozmawiał z misiami

w jakimś niesłyszalnym języku?

– Stefanie, musimy już iść. Ale jeszcze kiedyś tu wrócimy. To muzeum jest całkiem fajne,

nie? – Kornelia poprawiła misiowi grzywkę, która przykleiła mu się do czoła. – Ciekawe, co

w muzeum zabawek zostanie z naszych czasów? Jak myślisz?

Ale Stefan, jak to Stefan, nie odpowiedział.

2.Po wysłuchaniu tekstu dzieci odpowiadają na pytania, np.

Dokąd rodzice zabrali Kornelkę?

Dlaczego na początku dziewczynka była niezadowolona?

Jak zachowywała się Kornelka w muzeum?

Czego dowiedziała się podczas zwiedzania?

Co musimy robić, by za wiele lat jakieś inne dzieci mogły zobaczyć, jak wyglądały dzisiejsze zabawki? Co lub kogo jeszcze trzeba szanować?

Co to jest szacunek? Jak można okazywać, że się kogoś lub coś szanuje?

3.„Szanujemy, gdy…” – mapa myśli.

Dzieci na kartkach robią rysunki, będące ich odpowiedzią na pytanie: Co to jest szacunek?

4. Bajka „O szacunku” .

5.Praca z KP4, 2–3 – wypowiedzi na temat ilustracji, budowanie zdań poprawnych gramatycznie, czytanie globalne.

Wesołej zabawy i wytrwałej pracy! Panie : Grażynka i Kasia